Κι ήρθες στο πλάι μου και έγυρες
στους ψίθυρους εχάθη η φωνή σου
το χέρι αιθέρια στ΄ αρχίδια μ΄ έσυρες
στις φλόγες του τζακιού και στο κορμί σου.
Έσβησα στην ανάγκη του φιλιού
Γύρω μου οι τοίχοι είχαν ανθίσει
Όχθη μου φάνταζε το στρώμα ποταμιού
πιο μέσα να καθόμουν θα ΄χα χύσει.
Και ξάφνου τότε ουράνια νέφη
στην καμάρη φάνηκαν λαμπερά
κι είδα τον έρωτα με άγχος να μου γνέφει
δάκρυα απ΄ τα μάτια του έτρεχαν γοερά.
Δεν είναι έρωτας αυτός, χρυσή μου κάβλα
σε ξεγελά που κράζει σαν παλιάτσος
μας κλέβει το φιλί το ρίχνει τάβλα
αναφωνεί σαν σαύρα γλιτσερή είμαι ο Λιάτσος
Μαχαίρι στο φιλί του πύργου Νταουντόν
καμάρι στ΄ αρχίδια των χρυσαυγιτών.
Φλωρεντίνα Αβάντη
