Τσεκ-ιν με εισπνοή δυνατή
και επακόλουθο την απογείωση,
σε σύννεφα λευκά και ροζ πηδάς,
σε έκσταση, έντασης υπέρτατης!
Όλες οι αισθήσεις άγρυπνες,
όμως το στομάχι βουλιάζει,
δεμένο με πέτρα στο λαιμό.
Όταν οι πίκρες είναι συνοδός,
μνήμη πόνου δεν υπάρχει,
σύγκριση να κάνεις δεν μπορείς…
Κι ούτε σε νοιάζει, πιο πριν,
τι άλλο έχει πονέσει!
Τέλος! Με μοναξιά διπλή την αϋπνία
και στο κρεβάτι δέσμιος,
αδύνατο να σηκωθείς ξανά ψηλά…
Αρνείσαι να ξαναπεράσεις το τσεκ-ιν,
όμως είναι η εισπνοή,
που κάνει τα καθημερινά μοναδικά…
…και ενστικτωδώς την αναζητάς…
Νεκτάριος Κουρέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου