Το Μέλλον Μάς Ανήκει

φαρμακείο με αφίσα Ανδρέα Παπανδρέου και Κων/νου Καραμανλή

notos homeless

ευκαιρίες καριέρας

απελευθερωμένα επαγγέλματα

σχολική έκθεση αφιερωμένη στην Άννα Διαμαντοπούλου με θέμα τον Κίμωνα Κουλούρη

παιδικό πάρτυ, χωρίς video games

ούτε ποδήλατο, ούτε κανό, skate or die!

*κάθε ομοιότητα με την Κούβα είναι απωθημένο και απωθημένη.

Η καφέ κηλίδα

[Μουσική Verdi - La forza del destino από 0:57]

Όταν ξύπνησε νιφάδες χιονιού σα μανταρίνια έπεφταν έξω από το παράθυρο

Κρύωνε και το τζάκι ήταν σβηστό.

Τα μάτια του βαριά, στο στήθος σφύριζαν τα πακέτα Camel

έπρεπε ωστόσο να μαζέψει ξύλα.

Έβαλε το κόκκινο αντιανεμικό μπουφάν που τον έκανε να μοιάζει σαν αναιμική κοκκινοσκουφίτσα.

Έβαλε τα άρβυλα που τον έκαναν να φαίνεται σαν ξερακιανός παπουτσωμένος γάτος.

Και βγήκε έξω.

Τα ξύλα βρεγμένα και ασήκωτα μαζί και η μοναξιά του, βρεγμένη από τα χθεσινά ουίσκι, ανήμπορη να του χαρίσει ένα φευγαλέο χαμόγελο.

Και περπατούσε με βήμα αργό και δύσκολο.

Οι σκέψεις καταιγιστικές με ρυθμό πολυβόλου που σαρώνει μιλιούνια τους εχθρούς.

Η θολούρα του ποτού τις έκανε ακόμα πιο βασανιστικές.

"Άι σιχτίρ μ' έπιασε κόψιμο" και κρύος ιδρώτας τον έλουσε από το σφίξιμο.

"Και κάνει και ψόφο. Που να γείρω το κορμί μου για να ξαλαφρώσω;"

Μια συστάδα θάμνων ξεπρόβαλε μέσα στην ομιχλώδη ατμόσφαιρα της χιονοθύελλας

καλώντας να αποθέσει τα ευγενή του δώρα.

Έσκυψε με ζόρι και άρχισε την ανακουφιστική διαδικασία που μερικοί την αποκαλούν προσφορά στη φύση.

Δεν ήταν όμως η μέρα του για τέτοιου είδους επαφή καθώς λίγα μέτρα πιο κάτω παραμόνευε μια λυσσαλέα αρκούδα καφέ!

Μόλις τον πήρε μυρουδιά αμέσως δε δίστασε να τον δει ως θυσία του ανθρώπινου είδους στο βωμό των αρκούδων και έβγαλε την κραυγή του αδιαφιλονίκητου κυνηγού.

Με το που την άκουσε μάζεψε τα βρακιά του όσο μπορούσε καλύτερα και άρχισε να τρέχει αλαφιασμένος. 
[μουσική: σταματάει ο Verdi, μπαίνει η αρκούδα καφέ από 1:45 ως τέλος]

Σώθηκε! Μπήκε στην καλύβα με την καρδιά του να χτυπάει σαν ταμπούρλο και τα μηνίγγια του έτοιμα να σπάσουν.

"Ωχ θεέ μου δεν πρόλαβα να τελειώσω". Μια καφέ κηλίδα είχε στιγματίσει το τελευταίο του βρακί.

"Κάλλιο να 'σαι λερωμένος, παρά σφάγιο και χεσμένος" ψιθύρισε και αποκοιμήθηκε.

Λουκιανός Φλέκας

Το Κέντημα

Τα φύλλα πρασίνισαν,τα κλαδιά ξερά

αγάπη κατά το ήμισυ

πώς θ' ανθίσει αποκλεισμένη

μέσα στην ηδονή;

Κέντησα τον έρωτα με άνθη τροπικού φυτού

όμως κατήντησες την ύπαρξη μου,

όλη ένα βιομηχανικό φυτό.

Άλκης Πεοπήδας

Κατάληψη στη χώρα των θαυμάτων

Ασυνάρτητα μιλάς και δεν σε πιάνω,

Τον ειρμό σου έχω αρχίσει να τον χάνω.

Μου λες για λίγο κέρδος, πατάς επί πτωμάτων

Μ’αυτά που ακούω θα μπω στο Άσυλο Ανιάτων..

Και το μυαλό μου πάει στη Χώρα των Θαυμάτων.

Και βλέπω τη Χιονάτη μαζί με τους επτά

Όλοι μαζί ανταλλάζουν φιλέτα ζηλευτά.

Και η Κακιά Βασίλισσα λίγο μερακλωμένη

Παντού να διαλαλά

«στον κόσμο αυτό που είναι σαν μπάλα

Θέλω να ρίξω μια κλωτσιά»

Η πτώση στη λαγότρυπα έφερε ανατροπές

Χλευάζοντας θεσμούς και standard πρακτικές

Αυτά παθαίνεις βέβαια όταν ακολουθείς

Λευκούς λαγούς που φόρεσαν κοστούμι περιωπής.

Αν τώρα θέλεις να έρθεις στη σουρεάλ πλευρά σου έχω τον τρόπο

Αν είσαι επτά σπαθί θα σε αρνηθώ με λύπη

Αν είσαι οχτώ  καρώ μη με παρεξηγείς

Μα αν τύχει και είσαι η ντάμα κούπα που μου λείπει

Μάθε το κόλπο απ’το μανίκι μου να βγεις!

Φλώρα Τσόφλη

Πιές να ξεράσεις

Xέσε, ψιλά ζητιάνευε,

και τα χοντρά που θα τα βρεις;

Άκου τη κλανιά σου να δεις!

Το ακλανές βλέμμα σου δεν βοηθά,

μην το ζορίζεις, δεν θα γίνεις άνθρωπος πια!

Μετανάστες χρησιμοποίησες για σκάλα,

κοάλα ψάχνεις, σαν ψάρι στη γυάλα,

πιες να ξεράσεις τώρα…

Ξεχνάς το παρελθόν, δεν έχεις πήχη να περνάς,

τον αναζητείς, το βάθος μόνο να μετράς!

Για το dna σου, ήσουν περήφανος μικρός,

τ’ ατίθασα νιάτα σου τα βλέπεις αλλιώς,

την αλλαγή την ξέρεις μόνο τουρκικά!

Πιες να ξεράσεις τώρα…

Ξεχνάς τους ουροσυλλέκτες πού 'δινες φιλιά!

Στα ενεχυροδανειστήρια γυρνάς,

παζαρεύεις τη λίρα εκατό για τα ψιλά,

τα ένσημα που ¨δούλεψες¨ και σού 'δωσε η προίκα!

Και η κοτρόνα στο κεφάλι σου, σκάει δυνατά,

σαν κρότου – λάμψης, δάκρυα γεννά!

Νεκτάριος Κουρέας

Η απουσία

Η ασθένεια μ’ έκανε να χάσω

τη βραδιά της κακοποίησης

και είμαι έτοιμη να σκάσω.

Κάθομαι στον καναπέ

με μια κουβέρτα μπλε.

Χτυπάει το κουδούνι

κι είναι ο Νίνος

με το μακρύ πηγούνι.

Υπόσχομαι την επόμενη φορά

να είμαι παρούσα με ποιήματα τρανά.

Μύριαμ Μπιζού

Θόρυβος

Η νύχτα, φαινόταν δύσκολη,                                                        

οι ώρες, βάδιζαν αργά,                                                    

σε μονοπάτι γνωστό,αγχωτικό,κουραστικό.                                                           

Ήξερε. 

Το πρώτο φως της ημέρας

σκόρπισε με τρόπο μαγικό,

αυτό που ως εκείνη στιγμή,φαινόταν τραγικό.

Κινήθηκε γρήγορα, μηχανικά       

το μόνο σίγουρο, αναρχικά.          

Προχώρησε.       

Το βλέμμα ταξίδευσε για λίγο στο χώρο

η πλάνη αυτή, δε θέλει φόρο.

Μια στάση μόνο, στην υγρασία του τοίχου

όλα αλλάζουν, με ταχύτητα ήχου.

Σιωπή.

Οι σκέψεις τώρα σε πρώτο πλάνο,

χωρίς σειρά,

καθίσματα άδεια,πλατό γεμάτο

όλα τριγύρω σε φόντο υπάρχω.

Θόρυβος.              

Φρίξος Ροφός

Που πάνε οι κάλτσες όταν χάνονται στο πλυντήριο;

Που πάνε οι κάλτσες όταν χάνονται στο πλυντήριο;

 Μήπως περνούν μέσ’ από σύρματα και καλώδια,

Σ’ένα διαστρικό ταξίδι σ’άλλους κόσμους και πλανήτες

Θέλοντας να ξεφύγουν απ’τη μίζερη ζωή τους

Έτοιμες για περιπέτειες και νέες εμπειρίες;

Μήπως κρύβονται κάτω από σεντόνια και πετσέτες

Με αγωνία να ξεφύγουν απ’το ταίρι τους

Και να μείνουν στα κρυφά μες στο καλάθι

Για ένα ραντεβού με τον παράνομο εραστή τους

Για λίγες μέρες ή έστω ώρες ως το επόμενο πλυντήριο;

Μήπως αφήνονται να πετάξουν στον αέρα

Στην πλάτη ενός χελιδονιού

Για πρώτη φορά ελεύθερες στον κόσμο,

Που ως τώρα κοίταζαν μόνο από μακριά

Κρεμασμένες στο σχοινί της μπουγάδας;

Μήπως απλά θέλουν να μείνουν λίγο μόνες,

Ζητούν το χρόνο για τον εαυτό τους,

Κλείνονται μέσα και δεν θέλουν να μιλήσουν σε κανέναν,

Θέλουν μόνο να ξεκουραστούν και να σκεφτούν

Γιατί κουράστηκαν απ’την πολυκοσμία και τις κοινωνικές εκδηλώσεις;

 Ή μήπως τελικά ξεμένουν στο καλάθι από λάθος

Θλιμμένες που τις χώρισαν από το ταίρι τους

Ζουν μες στην αγωνία μήπως χαθούν για πάντα,

Και ανυπομονούν να έρθει κι η σειρά τους να πλυθούν,

Να κρεμαστούν και πάλι στο συρτάρι να μπουν,

Για να σμίξουν με το ταίρι τους, να πέσουν στην αγκαλιά του

Και να του πουν, ποτέ ξανά μη μ’αφήσεις…

Πορφυρία Σγουρομάλλη

Αναζητώντας τον καμένο χρόνο...

...περάσαμε στη φάση της εφηβικής ωρίμανσης του κύκλου, της εσωτερικής εξωστρέφειας, των προβληματισμένων επιλύσεων, των ελεύθερων καταλήψεων, των σιωπηλών θορύβων και των απόκρυφων αναζητήσεων...

...με αφετηρία την 4η βραδιά κακο-ποίησης...

Εορταστικό κίνημα - Occupy WC

OCCUPY WallCtreet