Πιές να ξεράσεις

Xέσε, ψιλά ζητιάνευε,

και τα χοντρά που θα τα βρεις;

Άκου τη κλανιά σου να δεις!

Το ακλανές βλέμμα σου δεν βοηθά,

μην το ζορίζεις, δεν θα γίνεις άνθρωπος πια!

Μετανάστες χρησιμοποίησες για σκάλα,

κοάλα ψάχνεις, σαν ψάρι στη γυάλα,

πιες να ξεράσεις τώρα…

Ξεχνάς το παρελθόν, δεν έχεις πήχη να περνάς,

τον αναζητείς, το βάθος μόνο να μετράς!

Για το dna σου, ήσουν περήφανος μικρός,

τ’ ατίθασα νιάτα σου τα βλέπεις αλλιώς,

την αλλαγή την ξέρεις μόνο τουρκικά!

Πιες να ξεράσεις τώρα…

Ξεχνάς τους ουροσυλλέκτες πού 'δινες φιλιά!

Στα ενεχυροδανειστήρια γυρνάς,

παζαρεύεις τη λίρα εκατό για τα ψιλά,

τα ένσημα που ¨δούλεψες¨ και σού 'δωσε η προίκα!

Και η κοτρόνα στο κεφάλι σου, σκάει δυνατά,

σαν κρότου – λάμψης, δάκρυα γεννά!

Νεκτάριος Κουρέας