Επί ασπαράγγων

Τη μέρα που ο αντιδραστήρας στη Φουκοσίμα ξερνούσε ραδιενέργεια

μαζευτήκαμε με φίλους για δείπνο με πρώτο πιάτο βιολογικά σπαράγγια 

Θέλαμε να φάμε ελαφρά φαγητά χωρίς τοξίνες για να αποφύγουμε κάθε παρενέργεια

όμως με τη πρώτη δαγκωνιά νιώσαμε να είμαστε σε δύσβατα φαράγγια

Αυτό το μακρουλό έδεσμα εκλεκτό για τους πολλούς, μας γέμισε αφόρητη αηδία  

καθώς αθέλητα και αβίαστα σκεφτήκαμε τα γυάλινα σωληνάρια του πυρηνικού επιστήμονα.     

Κοιτάξαμε αμήχανα ο ένας τον άλλο, αφήσαμε τα πηρούνια και βυθιστήκαμε σε σκέψεις,   

σκέψεις ανούσιες, ηλίθιες, έτσι, για να περάσει η στιγμή.   

Πετάχτηκε ο διπλανός με θάρρος να μιλήσει γιατί ήταν ο μόνος με άγνοια κινδύνου, 

όλοι οι υπόλοιποι είχαμε λουφάξει στη σιγουριά της σιωπής.  

¨Το είδατε το dvd με τη Τζούλια και τους δύο μαύρους;¨ ρώτησε με περισσή πρόκληση.

Κόλλησε τότε η ματιά μας στα σπαράγγια. 

Μόνο που δεν υπήρχαν πια. Τη θέση τους είχαν πάρει μαύρα μονοκότυλα, αναρριχώμενα πέη με βράκτια.

Ήταν πιο ζωντάνα από τους γυάλινους σωλήνες όμως απειλητικά για επώδυνες διεισδύσεις.

Ανακουνηθήκαμε έντρομοι ρίχνοντας επτηδευνένα λάγνα χαμόγελα.  

Η λύτρωση δεν ερχόταν ώσπου ο τολμηρός διπλανός ψιθύρισε ξέπνοα αυτή τη φορά:

¨Χρειαζόμαστε όλοι ένα ποτό και φλέρτ. Πάμε έξω, όπου να ΄ναι¨. 

¨Πιο δυνατά ρε μαλάκα, πιο δυνατά¨ φωνάξαμε όλοι μαζί με αγωνία, μηπως δεν ακούσαμε καλά τη λύτρωση.

Λουκιανός Φλέκας